तो येतो, तो दिसतो, आणि आम्ही जिंकतो..! (An interesting story behind how we met legendary actor Amitabh Bachchan, the Big B)

“तो येतो, तो दिसतो, आणि आम्ही जिंकतो..!”

(शहेनशहा, ‘बिग बी’ अमिताभ बच्चन यांच्या भेटीची गोष्ट)

(© डॉ. अमित सुमन तुकाराम पाटील)

(अमिताभ किती ‘ग्रेट’ आहे, किंवा त्याचे ‘फॅन फॉलोईंग’ किती आहे; किंवा त्याच्या नावाला पुढे-मागे चिकटलेल्या विशेषणांची संख्या वगैरे गोष्टी या लेखाच्या मुख्य विषय नाहीत, हे आधीच स्पष्ट करतो.)

फार वेळ न दवडता थेट मुद्द्यालाच हात घालूया.

अमिताभ बच्चन प्रत्यक्षात भेटले तो ‘सुवर्णक्षण’!

गेल्या वर्षी (म्हणजे, २०२४ मध्ये) नोव्हेंबर महिन्यात आम्हाला अमिताभ बच्चन यांना भेटण्याचे व ‘याचि देही, याचि डोळा’ पाहण्याचे भाग्य लाभले आणि ‘हम ने जब से होश संभाला है’ (फिल्मी प्रभाव!) तेव्हापासून मनी बाळगलेली एक इच्छा पूर्ण झाली. कळायला लागले त्या वयापासून आणि पुढे जसजसे वय वाढत गेले तसतशी या जन्मी ज्यांना एकदा तरी भेटण्याची इच्छा होती, त्यांपैकी अमिताभ बच्चन हे एक! (२००६ साली एकदा ‘गणेशोत्सवा’दरम्यान माझा वर्गमित्र वैद्य प्रसाद कुलकर्णी याच्यासोबत माझी मुंबईतल्या बांद्रा येथे अभिनेता शाहरूख खानशी निवांत भेट झाली होती.)

(इथे एक गोष्ट मी मुद्दाम नमूद करू इच्छितो की, दूरचित्रवाणी किंवा समाजमाध्यमांवर पाहताना बॉलीवूडमधले हे कलाकार कितीही साधे आणि आपल्यातले वाटत असले, तरी प्रत्यक्षात मात्र त्यांना वैयक्तिकरीत्या भेटणे किंवा त्यांच्याशी मनमोकळा संवाद साधता येणे या बाबी दुष्प्राप्य असतात. त्यातही अशा भेटींमध्ये त्या कलाकारांचा कोणताही व्यावसायिक फायदा नसेल, तर या गोष्टी आणखीनच अवघड बनून जातात.)

त्याचं असं झालं...

आमच्या ‘वाईल्डलाईफ लव्हर्स ग्रुप’मधील मी आणि श्री. अंशुमन भोसले साहेब ‘डाय-हार्ड’ बच्चन फॅन्स! (तसे भोसले साहेबच आमचे ‘बच्चन’ आहेत; पण, देव जाणे, कदाचित खऱ्या बच्चनलाही आमच्या ‘या’ बच्चनला भेटण्याची इच्छा असावी.) त्यामुळे ‘बच्चनला एकदा भेटूया की साहेब,’ असे प्रत्येक भेटीत भोसले साहेब एकदा तरी म्हणत असत. मी अमिताभचा फॅन आहे; पण आपण त्यांना कधी ना कधी भेटायलाच पाहिजे वगैरे असा काही माझा हट्ट नव्हता. असो... तर, २०२३ मध्ये भोसले साहेबांच्या एका मित्राने एक अॅप पाठवून ‘त्यात अमिताभ बच्चन यांना भेटायला इच्छुक असणाऱ्यांच्या नावांची नोंद करा’ असे सांगितले होते. पण, भोसले साहेब सोडून अन्य कोणी ते फार मनावर घेतले नाही. आणि काही कारणाने त्यांचीही बच्चन भेट टळली‌. नंतर क्वचित कधीतरी बोलताना हा विषय निघाला तर निघाला, नाहीतर तसा तो सर्वांनीच सोडून दिला होता.

मध्ये एक-दीड वर्ष निघून गेले आणि अचानकपणे आमच्या इच्छेने परत डोके वर काढले. गंमती गंमतीत विषय निघाला; पण आम्ही सर्वांनीच तो गांभीर्याने घेतला. मग, अमर साहेबांची या प्रश्नात ‘एन्ट्री’ झाली. राजकीय माणसं शक्यतो स्वतःच्या भावभावना व्यक्त करीत नाहीत; त्यामुळे अमर साहेबांनीही तशीच ‘बॉडी लॅंग्वेज’ पकडली होती. ‘माझं काही नाही. मला बच्चन आवडतो, पण त्याला भेटायची-बिटायची माझी काही इच्छा नाही,’ अशा (फसव्या) भावनाविष्काराचे दर्शन साहेबांनी आम्हाला घडविले. (खरे पाहता आमच्या ग्रुपमध्ये अमिताभ बच्चन, दिलीप कुमार, राजेश खन्ना, शाहरूख खान वगैरे महानायकांनाही अभिनयात सहज मागे सोडतील असे अभिनेते असतानाही परत ‘आपण बच्चनला काय म्हणून भेटायला जायचे?’ असा प्रश्न माझ्या मनात सतत येत होता. पण, एव्हाना पुढचे पाऊल पडले होते... आता माघार घेणे शक्य नव्हते!)

अमर साहेब ‘‘नाही’’ म्हटले असले तरी आम्ही ठिणगी टाकली होती, त्यामुळे ‘बच्चनभेटीची ही आग’ आता सहजासहजी विझणार नव्हती. मध्ये असेच काही दिवस गेले. तोपर्यंत महाराष्ट्र विधानसभेच्या निवडणुकांची घोषणा झाली होती. निवडणुका लागल्या की मी आणि अमर साहेब जरा ‘बिझी’ होणार होतो. तरीही साहेबांनी एकेका ठिकाणी खडे टाकायला सुरुवात केली. गेल्या वर्षी त्यांच्या मुंबईच्या फेऱ्या वाढल्यामुळे तसे साहेब जरा आमच्या शाब्दिक ‘हिटलिस्ट’वर होतेच. पण, अखेरीस त्यांचे मंत्रालयातले संबंध मोक्याच्या क्षणी कामाला आले. (त्यामुळे तेव्हापासून मी तरी त्यांना आता त्यांच्या मुंबई दौऱ्यावरून चिडवायचे बंद केले आहे. हे साहेबांना बहुतेक आवडले नसावे; म्हणून मग साहेब आता दर आठवड्यातले किमान चार दिवस नागपूर दौऱ्यावर असतात. अजून कुठली कुठली गावे राहिली आहेत, देव जाणे! असो.)

साहेबांना मंत्रालयातील एका अतिवरिष्ठ अधिकाऱ्याकडून ‘बिग बीं’च्या भेटीची लिंक मिळाली. अर्थात ती फार ‘स्ट्राँग लिंक’ नव्हती; पण तेवढाच ‘बुडत्याला काडीचा आधार’! (साहेबांनी नंतर मग त्याच ‘काडी’ची आधी ‘काठी’ आणि मग ‘सोन्याची छडी’ केली ही गोष्ट अलाहिदा! तशी ही साहेबांची ‘पुरानी आदत’ आहे. जाईल तिथे एक ‘पर्मनंट लिंक’ साहेब ‘जोडून’ ठेवतात.) त्या लिंकवरून नंतर एकापुढे एक अशा कड्या मिळत गेल्या आणि अखेरीस एक महत्त्वाचा दुवा हाती लागला. इथे मला विशेषत्वाने हे सांगायला आवडेल की, काही नशीबवान लोकांना ‘केबीसी’च्या माध्यमातून बच्चन साहेबांची भेट मिळते; पण, आम्हाला तशी भेट नको होती. आम्हाला १०-१५ सेकंदांचीही भेट चालली असती, पण ती स्वतंत्र हवी होती. अगदी ती भेट त्यांच्या ‘व्हॅनिटी व्हॅन’मध्ये झाली असती तरी आमची काही हरकत नव्हती. नंतर आम्हाला काहीजणांकडून असेही समजले की, बच्चन साहेब आणि किंग खान सहजासहजी लोकांना भेटत नाहीत, आणि भेटले तरी फार आपुलकीने वार्तालाप करीत नाहीत वगैरे... (याबद्दल लेखात पुढे उल्लेख येईलच.)

मध्ये इतके दुवे मिळूनही बराच काळ ‘बिग बीं’च्या भेटीबाबत अनिश्चितता कायम होती. साहेबांचे प्रयत्न चालूच होते. अखेरीस ‘५ ते ८ नोव्हेंबर (२०२४) यादरम्यान कधीतरी भेट शक्य होईल आणि या कालावधीत तुम्ही भेटीसाठी तयार रहा, भेटीची अंतिम तारीख काही दिवसांनी कळवितो,’ असा बच्चन साहेबांच्या एका कार्यालयीन सचिवांचा संदेश आला. नेमका या कालावधीत मी एका कामानिमित्त कोल्हापूरबाहेर असणार होतो, त्यामुळे “तुम्ही सगळे जाऊन या, मला जमणार नाही. माझ्यामुळे तुमचा ‘लाईफटाईम चॅन्स’ जायला नको,” असे मी अंशुमन भोसले साहेबांना सांगितले. त्यांनाही आधीपासून याबाबतची कल्पना असावी. पण, मला नक्की खात्री होती की, भोसले साहेब आत्ता जरी ‘‘ओक्के साहेब, चालेल, चालेल,’’ म्हणत असले तरी ऐनवेळी ते मला घेतल्याशिवाय जाणार नाहीत. तरीही मी माझी बाजू मांडली होती. अमर साहेबांनाही मी हा निरोप दिल्यावर ‘‘ज्या-त्या वेळी बघू, डॉक्टर,’’ इतकेच ते मला म्हणाले होते. तेही मला सोडून जाणार नाहीत याची खात्री होती. (एकमेकांना अंतर्बाह्य चांगले ओळखत असल्याशिवाय जवळचे मित्र एकमेकांच्या स्वभावाचा इतका ‘परफेक्ट’ अंदाज लावू शकत नाहीत, हेही खरेच म्हणा.)

अखेरीस ‘‘आठ नोव्हेंबरला आपण भेटायला जायचे आहे, त्यादिवशीची सकाळी ७.३० वाजताची वेळ निश्चित झाली आहे,’’ असा निरोप अमर साहेबांनी ५ तारखेला दुपारी आम्हाला दिला. नेमकी मला ज्या गोष्टीची भीती वाटत होती, तीच अखेरीस झाली. साहेबांचा निरोप आला तेव्हा मी अंजनीला जायला निघतच होतो. मी आईला सोबत घेऊन जाणार असल्यामुळे मला कसेही करून निघावेच लागणार होते. त्यात नेमकी आमची गाडी सर्व्हिसिंगला दिली होती. त्यामुळे बसने जाण्याशिवाय गत्यंतर नव्हते. आणि, बस म्हटले की स्थानकावर (स्टँडवर!) वेळेत पोहोचणे गरजेचे असते, शिवाय धावपळ आणि ओढाताण होते ती वेगळीच! आईशी बोलून मी आमचे जाणे कसेबसे दोनेक तास पुढे ढकलले. बच्चन साहेबांना भेटायला जाताना काहीतरी भेटवस्तू घेऊन जाणे आम्हाला आवश्यक वाटत होते. माझ्या मनात बऱ्याच वस्तूंची नावे पिंगा घालत होती; पण जे जे आमच्या मनात येईल ते ते ‘ऑलरेडी’ बच्चन साहेबांकडे असणारच होते. काय न्यावे काहीच सुचत नव्हते. काहीतरी ‘युनिक’ गिफ्ट पाहिजे होते.

मग मी अमर साहेबांनाच फोन केला. साहेब (जसे काही बच्चनचे वर्गमित्र असल्यासारखे आणि ते आणि बच्चन रोज सकाळ संध्याकाळी चहाला टपरीवर भेटत असल्यासारखे) लगेच म्हणाले, “काही नाही न्यायचं, डॉक्टर... ते काहीही घरी नेत नाहीत. आपली गिफ्ट्स मग तिथेच सेटवर पडून राहतात किंवा कचऱ्यात जातात.” (बच्चनलाही स्वतःबद्दल जितकी माहिती नसेल तितकी ती साहेबांकडे होती.) अमर साहेबांकडे माझ्या हाती काही लागले नाही म्हणून मी भोसले साहेबांना फोन केला. त्यांनीही जुजबी उत्तर दिले, “बघूया... अजून काही ठरवले नाही. अंबाबाईचा फोटो वगैरे काहीतरी घेऊया.” साहेबांना बहुतेक ते सिक्रेट ठेवायचे असेल, माहिती नाही. (तसेही भोसले साहेबांनी एखादे ‘गिफ्ट’ सुचवले असते तरी मी काही ते आणायला बाजारात गेलो नसतो; कारण माझ्याकडे तितका वेळच नव्हता.)

तितक्यात एक कल्पना माझ्या डोक्यात चमकून गेली. मी बच्चन साहेबांवर दोन आगळेवेगळे लेख लिहिले होते आणि ते खूप व्हायरलही झाले होते. त्यापैकी एका लेखाची एका सोनेरी कागदावर प्रिंट काढून त्याची फ्रेम बनवून घ्यावी असे मला वाटले. माझा एक मित्र त्या क्षेत्रात काम करतो. त्याला मी माझी कल्पना सांगितली. पण, दोन्ही लेख खूप मोठे आहेत असे त्यांचे मत पडले. त्यामुळे फ्रेमऐवजी छानसे ‘ग्रीटिंग्ज कार्ड’ करता येईल असे त्यांनी सुचवले. अर्थात, त्याला एखाद दुसरा दिवस तरी लागणार होता. त्यामुळे आम्ही जाईपर्यंत ते तयार होईल की नाही याची धाकधूक मनात राहणार होती. शेवटी, नशिबाच्या भरवशावर जराही अवलंबून रहायला नको असा विचार करून मी ‘भेटवस्तूचा’ विचार मनातून काढून टाकला. क्षणार्धात मी निश्चिंत झालो. ‘नुसती भेट झाली तरी पुरे’ अशी स्वतःच स्वतःची समजूत घातली आणि थोड्याच वेळात गावी निघूनही गेलो.

अमिताभ बच्चन यांच्यावर मी लिहिलेल्या आणि तुफान व्हायरल झालेल्या ब्लॉगमधील एक पान

सहा तारखेला सकाळी अमर साहेबांचा मला फोन आला, ‘‘आज रात्री निघायचं आहे, डॉक्टर. तुम्ही कराडला या.’’ पण, मला हातात घेतलेले काम संपवून तेवढ्या वेळेत कराडला जाणे शक्य नव्हते.

मी म्हटले, ‘‘साहेब, प्लीज तासगावमार्गे या. मी रात्री तासगावला येतो. यावेळी जरा अॅडजस्ट करा.’’

‘‘डॉक्टर, या की कराडला... कोल्हापूरवरून तासगावला येऊन मुंबईला जायचे म्हणजे वाईवरून साताऱ्याला गेल्यासारखे आहे,’’ साहेब म्हणाले.

पण, कधीकधी इच्छा नसतानाही (मैत्रीखातर) ‘वाईमार्गे सातारा प्रवास करावा लागतो’ याची जाणीव होऊन थोड्या नाखुशीनेच साहेब शेवटी तासगावला यायला तयार झाले.

संध्याकाळी उशिरा कोल्हापूरहून निघाल्याचा भोसले साहेबांचा फोन आला. आम्ही ८-८.३० पर्यंत पोहोचतो असे अमर साहेब म्हणाले होते. मीही त्याच तयारीने आवरले. मी तासगावमध्ये जेवलो. अखेरीस ९.३०-१०.०० वाजता आमचे मित्र तासगावात पोहोचले. तासगाव एस.टी. स्टँडवर आमची भेट झाली. आणि आमचा ‘बच्चनभेटी’चा प्रवास चालू झाला.

गाडीत मी, अमर साहेब, भोसले साहेब आणि डॉ. दीपक केसरकर सर होतो. आम्हाला सकाळी ७.३० ची भेटीची वेळ मिळाली होती. (म्हणजे निदान अमर साहेबांनी तसे सांगितले होते.) मुंबईत पोहोचल्यावर तेथील संजय गांधी राष्ट्रीय उद्यानाचे सहाय्यक वन-अधिकारी श्री. सुधीर सोनावले साहेब आमच्याबरोबर येणार होते. आम्ही तिथल्याच एका विश्रांतीगृहात ‘फ्रेश’ होणार होतो. रात्रभर प्रवास केल्यामुळे आम्ही सगळे थकलो होतो. थोड्याच वेळात आमची ‘बच्चनभेटी’ची वेळ दोन तास पुढे गेल्याचा निरोप आम्हाला मिळाला. आम्ही थोडे ‘रिलॅक्स’ झालो. माझ्या डोक्यातील विचारचक्र जोरात पळविण्यासाठी इतका वेळ पुरेसा होता. माझ्या अंदाजाप्रमाणे भोसले साहेब २-३ ‘गिफ्ट्स’ घेऊन आले होते. अमर साहेब, डॉ. केसरकर सर आणि सोनवले साहेब हे काही गिफ्ट्स घेणार नव्हते. पण, माझ्या गिफ्ट्सचा प्रश्न तसाच ‘पेंडिंग’ होता.

सोनवले साहेबांचे कार्यालय तिथेच होते. मी जराही विचार न करता साहेबांना पटकन विचारले, “साहेब, इथे प्रिंट काढायची काही सोय होईल काय? माझ्या एका ब्लॉगची प्रिंट काढायची होती.” त्याच प्रिंटवर ‘बिग बीं’चा ‘ऑटोग्राफ’ घ्यायचा माझा ‘प्लॅन’ होता. माझे नशीब जोरावर होते. साहेबांनी होकारार्थी उत्तर दिले. ‘‘कार्यालय उघडून प्रिंट काढता येईल’’ असे ते म्हणाले. जे काम गेले २-३ दिवस जमत नव्हते, ते केवळ १०-१५ मिनिटांतच झाले. साहेबांनी मी बच्चन साहेबांवर लिहिलेल्या ब्लॉगच्या ३ प्रिंट्स काढून दिल्या. एकदमच काहीतरी मोठी गोष्ट पदरी पडल्यासारखे मला वाटले. तो शुभसंकेत वगैरे असावा. भेटीसाठी आम्ही तयार झालो. जवळच्याच एका रेस्टॉरंटमध्ये ‘पेटपूजा’ करून आम्ही गोरेगावच्या फिल्म इंडस्ट्रीकडे जायला निघालो. प्रवासात आम्हाला पुन्हा असा निरोप आला की, बच्चन साहेब दुपारी २.३० च्या आसपास भेटतील. आम्ही निराश झालो. पण, त्याच फोनमध्ये आम्हाला बच्चन साहेबांच्या सचिवांनी ‘‘तुम्हाला ११ ते २.३० या वेळेत वेळ असेल तर तुम्ही KBC च्या एका भागाच्या शूटिंगला उपस्थित राहू शकता, तशी सोय मी करतो’’ अशी ऑफर दिली. आमच्यातल्या कुणीही नकार न देता आम्ही क्षणार्धात ‘चालेल’ म्हणालो. आमचे दुसरे काहीच काम नव्हते. अमिताभची भेट झाल्याझाल्या आम्ही परत फिरणार होतो. आमच्यासाठी KBC चे शूटिंग म्हणजे बच्चनभेटीच्या क्षणांवर ‘सोने पे सुहागा’ होते. (शिवाय, ‘बिग बीं’च्या भेटीची वेळ दोन-तीन वेळा पुढे गेल्यामुळे ते भेटतील की नाही अशी थोडीशी शंका निदान माझ्या मनात तरी होती. त्यामुळे KBC तर KBC, किमान ‘बिग बी’ दिसतील तरी, असे मला वाटत होते.)

सकाळी दहा वाजता आम्ही गोरेगावच्या ‘फिल्म इंडस्ट्री’त पोहोचलो. जवळपास अर्धा तास ‘सिक्युरिटी चेक’ आणि ‘रजिस्ट्रेशन’ झाल्यावर  आम्हाला ५-१० मिनिटे मोकळा वेळ मिळाला. तिथे समोरच्याच रस्त्यावर ‘बिग बीं’ची KBC मधील काही भलीमोठी पोस्टर्स लावली होती. तिथे उभारून आम्ही बरेच फोटो काढले. आम्ही तर उत्साही होतोच, पण आजूबाजूचे वातावरणही उत्साहाने भारलेले होते. स्पर्धकांना चीअर-अप करण्यासाठी आलेले ‘ऑडियन्स’, एकदा तरी ऐतिहासिक अशा KBC चा अनुभव घ्यावा म्हणून आलेले हौशी प्रेक्षक, स्पॉन्सरर कंपन्यांचे कर्मचारी वगैरे अशा सर्व लोकांना तळमजल्यावरच्या हॉलमध्ये बसविण्यात आले होते. आत जाताना नाव, वय, पत्ता, आधार कार्ड, फेस आय.डी. आणि अंतिमतः प्रत्येकाच्या मोबाईल नंबरवर आलेला OTP असा ‘सिक्युरिटी चेक’ करून एकेकाला ओळीने आत सोडण्यात येत होते.

KBC च्या स्टुडिओबाहेरील ‘बच्चनमय’ वातावरण

आम्ही ‘त्यातल्या त्यात’ जरा व्ही.आय.पी. (!) असल्यामुळे आम्हाला थेट आतल्या एका रूममध्ये बसविण्यात आले होते. ग्रुपमधले सगळेच चिकित्सक (आणि, एकमेकांची खेचण्यात प्रवीण) असल्यामुळे आमचे सर्वांचे बारीकसारीक गोष्टींचे आणि तिथल्या व्यक्तींचे निरीक्षण करण्याचे काम चालू होते. तिथे आमची नाष्टा, पाणी, चहा वगैरेंची व्यवस्था करण्यात आली होती. तेवढ्यात तिथले एक ‘हेल्पर मामा’ आमची चौकशी करण्यासाठी आले. आमचा चहा-नाष्टा आवरल्याची खात्री झाल्यावर मामा हळूच म्हणाले, “सहजासहजी भेटत नाहीत ओ बच्चन साहेब. हे आणि शाहरूख खान दोघेही माणसांत जास्त मिसळत नाहीत. फारशा आपुलकीने ते बोलत नाहीत. दोघेही तसे माणूसघाणेच ओ!”

खरेतर तिथे मराठीत बोलणारे कोणीतरी भेटले या सहर्ष धक्क्यातून सावरल्यानंतर ते नक्की काय बोलत आहेत याची जाणीव आम्हाला झाली. आम्ही सगळेच थोडेसे निराश झालो; पण सावरलोही तितक्याच वेगाने!

‘ठीक आहे, नाही बोलले तर नाही बोलले. आपल्याला कुठे त्यांच्याबरोबर शिळोप्याच्या गप्पा मारायच्या आहेत? नुसते जवळून दिसले तरी बास झाले,’ असा आम्ही सर्वांनी विचार केला आणि क्षणार्धात आम्ही परत गप्पांत रमलो.

बच्चन साहेबांच्या खाजगी सुरक्षारक्षकांनी आमचे मोबाईल फोन्स आणि त्यांना द्यायला आणलेले गिफ्ट्स तिथल्या लॉकरमध्ये जमा करायला सांगितल्यामुळे आम्ही जड मनाने आमच्या वस्तू तिथे ठेऊन टाकल्या. मोबाईलचे ठीक होते; पण आम्हाला काही करून आमचे गिफ्ट्स ‘बिग बीं’पर्यंत पोहोचवायचेच होते. तसा निरोप आम्ही ‘डेस्क’वरच्या माणसाला दिला खरा; पण आम्हाला काही खात्री वाटत नव्हती. आता वरच्या मजल्यावरील सेटवर जाण्यावाचून आमच्याकडे दुसरा कोणताही पर्याय नव्हता. आम्ही वरती गेलो.

वरती ‘बिग बीं’च्या स्वीय सहाय्यकांनी आमचे स्वागत केले, आणि आम्हाला ‘‘आप सब कहाँ बैठना पसंद करोगे?’’ असे विचारले. आम्हाला तिथल्या बैठक व्यवस्थेची काहीच माहिती नसल्याने आम्ही क्षणभर गोंधळलो. आमची ती अवस्था पाहून त्यांनी आम्हाला परत माहिती दिली, “आप के पास दो चॉईस है, एक तो आप ऑडियन्स गैलरी में बैठ सकते हो, या फिर वीआयपी गैलरी में बैठ सकते हो... अब आप तय कीजिए कहाँ बैठना है,” त्यांचे बोलणे सुरूच होते, “एक तरफ के ऑडियन्स गैलरी से आप बच्चन साब को face to face देख सकते हो, लेकिन कैमरा जब बच्चन साब पे फोकस करेगा, तब आप लोग उस में नहीं दिखोगे... आप दुसरी बाजू में बैठोगे तो बच्चन साब की पीठ आप की तरफ रहेगी, लेकिन जब भी कैमरा उन के ऊपर फोकस करेगा, तो हर बार आप उन के पीछे बैठे दिखोगे| दोनों ऑडियन्स गैलरी से आप ऑडियन्स पोल के दरमियान वोटिंग कर सकते हो| लेकिन आप एक बार ऑडियन्स गैलरी में बैठ गये तो फिर पूरा एपिसोड शूट होने से पहले उस जगह से उठ नहीं सकतें|” ते ऐकताना मला आपण कुठल्या परीक्षेला बसतोय की काय असे वाटू लागले. पण, अजून त्यांची माहिती संपली नव्हती.

पुढे ते म्हणाले, “आप वीआयपी गैलरी में बैठोगे तो आप वहाँ से कभी भी उठ सकते हैं, लेकिन पूरे एपिसोड के दरमियान कभी भी आप के ऊपर कैमरा नहीं आयेगा!” आमची Aptitude test जोरात सुरू होती.

KBC चालू व्हायच्या आतच आमच्यावर प्रश्न आणि ऑप्शन्सचा वर्षाव झाला होता.

आम्ही अर्थातच VIP गॅलरीत बसायचा निर्णय घेतला, त्याची दोन कारणे होती. एक तर तिथून ‘बिग बी’ एकदम जवळच्या अंतरावर दिसणार होते, सतत दिसणार होते; आणि दुसरी गोष्ट म्हणजे, आमच्यावर कॅमेरा येणार नसल्यामुळे आम्हाला मध्येमध्ये चुळबूळ करता येणार होती, हास्यविनोद करता येणार होते. त्यामुळे VIP गॅलरीतील दुसऱ्या रांगेत (खालच्या रांगेपेक्षा ती अधिक उंचीवर होती) बसण्याचा आम्ही निर्णय घेतला. सलग पाच जागांवर आम्ही पाचजण एका रांगेत बसलो. तिथे बसून मग KBC बद्दलच्या वेगवेगळ्या विषयांवर आम्ही गहन (पण एकदम बिनकामाची) चर्चा केली. KBC च्या दिग्दर्शक किंवा स्वतः ‘बिग बीं’पेक्षा आम्हाला KBC बद्दल खूप जास्त कळते असा आम्हा सर्वांना त्यावेळी ठाम विश्वास होता. असो.

सेटवरील रंगीबेरंगी वातावरण अक्षरशः भारावून टाकणारे होते. ११ वाजता ‘शूट’ चालू होईल असे आम्हाला सांगण्यात आले होते. ‘बिग बी’ नेमके कुठून सेटवर येणार, कसे येणार याची उत्सुकता आम्हाला लागून राहिली होती. (तशी या ‘अँग्री यंग मॅन’च्या ‘एन्ट्री’ने आम्हाला लहानपणापासून भुरळ पाडली आहेच.) थोड्याच वेळात सेटवर आलेल्या ‘फ्लोअर असिस्टंट’ मॅडमनी प्रेक्षकांचा ‘बिग बी’ सेटवर आल्यावर प्रेक्षकांनी त्यांचे कसे स्वागत करायचे आहे, टाळ्या किती वेळा आणि कशा वाजवायच्या आहेत, स्पर्धकांचे कौतुक कसे करायचे आहे यावर एक ‘क्रॅश कोर्स’ घेतला. नंतर दोन ‘निर्मिती सहाय्यक’ (Production Assistant) सेटवर आले आणि त्यांनी ‘हॉट सीट’ आणि ‘बिग बीं’ची सीट वगैरे व्यवस्थित लावल्या. पाचच मिनिटांत श्रीगणेशाचा फोटो आणून तिथल्या मधल्या खुर्चीवर ठेवण्यात आला. गणेशाच्या दर्शनाने आमचेही मन प्रसन्न झाले. नंतर ‘बिग बीं’चे स्वीय सहाय्यक, ‘फ्लोअर असिस्टंट’, ‘निर्मिती सहाय्यक’, ‘बिग बीं’चे सेटवरील ‘एपिसोड डिरेक्टर’ आणि ‘प्रॉम्प्टर’ या सर्वांनी प्रेक्षकांच्या साथीने श्रीगणेशाची ‘सुखकर्ता, दुःखहर्ता’ ही आरती म्हटली. क्षणार्धात सर्व वातावरण भारावून गेले. आता आस लागून राहिली होती ती एकाच गोष्टीची, आणि ती म्हणजे, ‘बिग बीं’च्या दर्शनाची..!

आणि... आणि, अखेरीस ‘ते’ आले. सेटवरील मुख्य दरवाज्यातून त्यांची ती सुप्रसिद्ध ‘एन्ट्री’ झाली. त्यांच्या एकूणच ‘बॉडी लँग्वेज’मध्ये एक भारदस्तपणा होता. स्टेजवर आल्यापासून ते त्यांनी निवेदन सुरू करेपर्यंत त्यांचा वावर वाखाणण्याजोगा तर होताच, शिवाय कोणत्याही वेळी त्यांच्या वयाचा अचूक अंदाज न लावता येण्याजोगाही होता. अभिनेत्यांसाठी सेवानिवृत्तीचे वय सरकारने ठरविले असते, तर ‘बिग बी’ आत्तापर्यंत निदान दोनदा तरी निवृत्त झाले असते! 

‘बिग बीं’ची ‘एन्ट्री’ झाली, आणि प्रेक्षकांना अभिवादन केल्या केल्या त्यांनी ‘फ्लोअर असिस्टंट’नी केलेल्या ‘टाळ्या वाजविण्याबद्दलच्या मार्गदर्शना’ची जोरदार खिल्ली उडवली. ‘उन के सूचनाओं पर ज़्यादा गौर मत फरमाईयें, उन की तरफ ज़्यादा ध्यान मत दीजिये’ म्हणत ‘उगीचच फार टाळ्या वाजवू नका’ असा प्रेमळ सल्ला प्रेक्षकांना द्यायलाही ते विसरले नाहीत! हाच खुमासदार अनुभव घेण्यासाठी प्रेक्षक KBC च्या सेटवर जात असावेत. 

काही वेळातच मालिकेचे शूटिंग सुरू झाले. न थकता, हसत खेळत ‘बिग बी’ स्पर्धकांना एकामागून एक प्रश्न विचारत होते. आम्ही गेलो तेव्हा नेमकी KBC Junior ची लहान मुले स्पर्धक होती. तरीही, स्पर्धकांना ‘बिग बी’ ज्या पद्धतीने ताणमुक्त करत होते, त्यांच्याशी त्यांच्या पातळीवर येऊन गप्पा मारत होते ते पाहणे आनंददायी आणि अनुकरणीय होते. लहान मुले स्पर्धक असूनही ‘बिग बी’ त्यांच्याशी आदराने आणि अदबशीरपणे वागत होते; त्यांना ‘अहो-जाहो’ करत होते. त्यांची हिंदीवरील पकड आपल्याला तोंडात अक्षरशः बोटे घालायला लावणारी आहे. त्यांचा उत्कृष्ट वाचिक अभिनय पाहण्याचाही योग या शूटिंगदरम्यान आम्हाला आला. सेटवर एखादा विनोद झाला तरी एकदाही न हसणाऱ्या एका महिलेला त्यांनी हसत-हसत मारलेल्या ‘टाँट्स’नी प्रेक्षकांत हास्याची लहर उमटली, तर प्रेक्षकांत बसलेल्या एका मध्यमवर्गीय व्यक्तीच्या रंगीबेरंगी शर्टवरून त्यांची उडवलेली टरही सेटवरच्या सर्वांच्या चेहऱ्यावर हास्याची लकेर उमटवून गेली. (लेखविस्ताराच्या भयापोटी मी शूटिंगदरम्यानच्या सर्व गोष्टी या लेखात लिहू शकत नाही.)

सकाळी ११.३० च्या दरम्यान सुरू झालेले शूटिंग दुपारी अंदाजे २.३०-२.४५ च्या दरम्यान संपले. या ३-४ तासांत ‘बिग बीं’नी दोन वेळा अर्ध्या-अर्ध्या तासांचे ब्रेक घेतले. यादरम्यान ते सेटवर खास त्यांच्यासाठी बनविलेल्या बंकरमध्ये विश्रांतीसाठी जातात. त्यांच्या त्या बंकरमध्ये कुणालाही, म्हणजे अगदी कुणालाही प्रवेश नसतो. तिथे ‘सिक्युरिटी’ तर इतकी कडक असते की, एखादी मुंगीसुद्धा आत शिरू शकणार नाही. दुसऱ्या ब्रेकनंतर तर त्यांनी त्यादिवशी डब्यात काय काय आणले होते याचीही माहिती दिली. प्रेक्षकांच्या मनात शिरून काही तासांत त्यांना आपलेसे करण्याचा ‘बिग बीं’चा गुण त्यांच्यातील अन्य गुणांप्रमाणेच अनुकरणीय आहे.

KBC Junior च्या ज्या भागाचे शूटिंग आम्ही पाहिले, त्यातील एक क्षण
(छायाचित्र सौजन्य- Google images)

अखेरीस एकदाचे शूटिंग संपले आणि आमच्या मनातील धाकधूक वाढली. या एपिसोडच्या शूटिंगनंतर आणखीन एका भागाचे शूटिंग ‘बिग बी’ करणार असल्याची माहिती त्यांच्या स्वीय सहाय्यकांनी आम्हाला दिली, त्यामुळे बच्चन साहेब आम्हाला भेटतील की नाही याची आम्हाला शंका वाटत होती. पण, शूटिंग संपताच ‘बिग बी’ सर्व प्रेक्षकांना जवळ येऊन भेटतात, त्यामुळे कोणीही आपली जागा न सोडता आहे तिथेच बसून रहावे अशी उद्घोषणा सेटवर करण्यात आली. आम्ही आहे तिथेच थांबलो, पण आमची गिफ्ट्स मात्र खाली लॉकरमध्ये होती. ती लवकरात लवकर वर आणणे गरजेचे होते. त्यात भरीस भर म्हणून आमचे मोबाईल्सही आमच्याजवळ नव्हते. अखेरीस, अमर साहेबांनी सेटवरील एका ‘सिक्युरिटी गार्ड’ला हाताशी धरून आमची गिफ्ट्स कशीबशी आमच्यापर्यंत पोहोचवली. मी माझ्या ब्लॉगच्या प्रिंट्स नेल्या होत्या आणि भोसले साहेबांनी कोल्हापुरी गूळ आणि कोल्हापुरी चप्पल गिफ्ट्स म्हणून आणली होती. बाकी, आमच्याबरोबर असणाऱ्या डॉ. दीपक केसरकर सर यांचा एकूणच आविर्भाव हा “बच्चन साहेबांनाच मला भेटायचे होते, मला काही त्यांना भेटण्याची तशी फारशी इच्छा नव्हती,” असा होता. त्यामुळे ते निवांत होते. एरव्ही ते घरी कसले कपडे घालतात ते त्यांना ‘बिग बीं’ना दाखवायचे असावे. शिवाय, ‘गरज असली तर ‘बिग बीं’नी माझ्यापर्यंत यावे, मी काही कुठे जाणार नाही,’ असेही त्यांचे (मनातल्या मनात) म्हणणे होते. (तेव्हापासून दीपक सरांच्या आत्मविश्वासाचा मला हेवा वाटू लागला आहे.) दोन्ही ‘ऑडियन्स गॅलरीज’ फिरायला ‘बिग बीं’ना जवळपास अर्धा-पाऊण तास लागला. बच्चन साहेब ‘ऑडियन्स गॅलरी’ फिरत असताना एक महत्त्वाची गोष्ट आमच्या लक्षात आली. ती म्हणजे, ‘ऑडियन्स गॅलरी’ला पुढे बॅरिकेड्स लावली होती, तर आम्ही बसलेल्या VIP गॅलरी आणि सेटच्या स्टेजमध्ये मात्र काहीच अडथळा नव्हता. ‘गुड न्यूज’ ही होती की, त्यामुळे ‘बिग बी’ आणि आमच्यात कोणताही अडथळा न येता आम्ही त्यांच्याशी थेट संपर्क साधू शकणार होतो. दिवसभर सगळ्या गोष्टी अगदी छानपणे जुळून आल्या होत्या. आता फक्त ‘त्या’ एका क्षणाची आम्ही सर्वजण (डॉ. दीपक सर सोडून) आतुरतेने वाट पाहत होतो. (खरे सांगायचे तर रात्रीच्या जागरणामुळे आम्ही सर्वांनीच शूटिंग चालू असतानाही डुलक्या काढल्या होत्या. शिवाय, एका तासानंतर मला, भोसले साहेबांना आणि अमर साहेबांना थोडे थोडे ‘बोअर’ होऊ लागले होते. (डॉ. दीपक सर अधूनमधून एखादा मिनिटच डोळे उघडून परत झोपी जात होते. एकूणच त्यांनी शूटिंग चालू असतानाही २-३ तासांची गाढ झोप पूर्ण केली होती.) आमचा डुलकीचा अनुभव पाहता ‘बिग बी’ एकाच पॅटर्नच्या या कार्यक्रमाचे सलग २५ वर्षे कसे काय ‘अँकर’ बनून काम करत असतील देव जाणे!)

‘ऑडियन्स गॅलरी’च्या शेवटापर्यंत ‘बिग बी’ पोहोचले तेव्हा त्यांच्या वैयक्तिक सुरक्षारक्षक आणि स्वीय सहाय्यकांनी आमच्याजवळ येऊन त्यांनी आम्हाला काही सूचना केल्या. ‘बच्चन साहेब तुमच्यापर्यंत येतील, सर्वांना भेटतील, तुम्ही गडबड करू नका, आणि महत्त्वाचे म्हणजे, तुमच्या जागेवरच तुम्ही बसून रहा, खुर्चीत उभे राहू नका; ते कुणाशीही ‘हँडशेक’ करत नाहीत, त्यामुळे तसे प्रयत्न कुणी करू नका,’ अशा सूचनांचा भडिमार आमच्यावर झाला होता. बच्चन साहेब ‘ऑडियन्स’ला भेटायला आले तेव्हापासून त्यांची जुनी गाणी ‘बॅकग्राऊंड’ला वाजत असतात. गाण्यांचा आवाजही मोठा असतो. वातावरणात एक भारावलेपण आपोआपच येते.

आणि, शेवटी ‘ती’ वेळ आली... ‘बिग बी’ VIP गॅलरीजवळ पोहोचले. आमच्या ग्रुपमध्ये मी सर्वांत कडेला बसलो होतो. त्यामुळे, ते पहिल्यांदा माझ्याजवळ येणार होते. काही क्षण मला थोडासा ताण आला होता. शेजारी बसलेले भोसले साहेब मात्र खूप excite झाले होते. आमची जन्मभराची इच्छा पूर्ण होताना पाहून आमच्या मनात भावनांचा अक्षरशः हलकल्लोळ माजला होता. 

‘बिग बी’ जवळ आले आणि त्यांच्या खर्जातल्या आवाजात ‘नमश्कार’ म्हणाले. मी आणि भोसले साहेब अगदी अजाणतेपणी खाली वाकलो आणि त्यांच्या पाया पडलो. “अरे, अरे, मेरे पैर मत छूईये,” म्हणत ते किंचितसे मागे सरले. वयाच्या चौऱ्याऐंशीव्या वर्षातही ते एकदम ‘फ्रेश’ दिसत होते. त्यांची टवटवीत गोरी त्वचा तजेलदार दिसत होती, सौम्य तपकिरी केस नीट ठेवणीत होते. त्यांच्या चेहऱ्यावरील हास्य त्यांच्या appearance मध्ये तितकीच भर घालत होते. “हम कोल्हापूर से आये है,” भोसले साहेब म्हणाले‌. ‘बिग बीं’च्या एकदम जवळ असूनही माझ्या भीडस्त स्वभावामुळे मी  पहिल्यांदा त्यांच्याशी मोकळेपणाने बोलायला जरा कचरत होतो. पण, भोसले साहेबांनी चांगली ‘ओपनिंग’ करून दिली होती.

“सर, मैंने आप के ऊपर दो-तीन ब्लॉग लिखे है, जो सोशल मीडिया पे बहुत व्हायरल हुए थे,” मी म्हणालो. “बढ़िया,” असे ते म्हणताच माझ्या हातातील माझ्या ब्लॉगच्या प्रिंट्स मी त्यांना दाखवल्या. पहिल्या पानावरून ते ओझरती नजर टाकत असतानाच मी त्यांना “सर, मुझे इस के ऊपर आप के ऑटोग्राफ चाहिए,” असे म्हणालो. “ज़रूर, ज़रूर,” म्हणत त्यांनी त्या प्रिंट्स त्यांच्या स्वीय सहाय्यकाच्या हातात दिल्या. “मेरा पूरा खानदान आप का ‘डाई-हार्ड’ फैन है, सर... और नब्बे के दशक के पहले के आप के सभी काम हम सब को बहुत पसंद है,” मी गडबडीत म्हणालो. त्यावर त्यांनी एक छानशी ‘स्माईल’ दिली.

बच्चन साहेबांशी ब्लॉगबद्दल बोलताना मी; शेजारीच अंशुमन भोसले साहेब आणि (मला इथे का आणलंय असा भाव चेहऱ्यावर असणारे) डॉ. दीपक केसरकर सर

शेजारीच बसलेले अंशुमन भोसले साहेब उभे राहिले. आणि, त्यांना ‘बिग बीं’ना जितके काही सांगायचे होते, ते सगळे त्यांनी एका दमात जराही भीडभाड न ठेवता म्हणून ‘टाकले’. “हम कोल्हापुर से आएँ है, वहाँ ‘बच्चनवेडे’ नाम का हमारा ग्रुप है, हर साल हम वहाँ आप का जनमदिन मनाते है,” साहेब म्हणाले, “हम ने आप के लिये खास कोल्हापुरी गुड़ लाया है! आप उस का स्वीकार कीजिए|” सगळे बोलून झाल्यावर थोडा वेळ मिळताच त्यांनी शेवटी एकदाचा श्वास घेतला. ‘बिग बी’ खूष झाले होते.

कोल्हापुरी गुळापेक्षाही ‘गोड’ बोलणारे अंशुमन भोसले साहेब 

पुढे अमर साहेब आणि डॉ. दीपक सर बसले होते. स्वतः कोणतेही गिफ्ट दोघांनीही आणले नव्हते. (आपल्या नेहमीच्या सवयीप्रमाणे गोड बोलून) अमर साहेबांनी भोसले साहेबांनी आणलेले ‘कोल्हापुरी चप्पल’ स्वतःजवळ ठेवले होते. ‘बिग बी’ जवळ येताच साहेबांनी त्यांना नमस्कार केला. (डॉ. दीपक सर ओपीडीत पेशंट्स नसल्यावर जसे निवांत बसलेले असतात, तसेच बसले होते. आणखीन थोडा वेळ ते उठले नसते तर ‘बिग बीं’नीच हाताला धरून त्यांना उठवले असते.) सोनवले साहेबांनीही व्यवस्थित उभारून ‘बिग बीं’ना अभिवादन केले.

अमर साहेबांनी बच्चन साहेबांना आणलेली अस्सल कोल्हापुरी चप्पल दाखवली. ‘बिग बीं’च्या चेहऱ्यावर एकदम हास्य पसरले (आणि आमचा जीव जिवात आला). “कितने नंबर का है?” त्यांनी प्रश्न विचारला. “नौ नंबर का,” अमर साहेब उत्तरले. “अच्छा... आप को मेरा साईज़ इतना परफेक्ट कैसे पता?” ‘बिग बी’ म्हणाले. “हम ने अंदाज़ा लगाया, सर,” आमची टीम म्हणाली. त्यांनी ते चप्पल हातात घेऊन पाहिले. त्यांना झालेला आनंद त्यांच्या चेहऱ्यावर स्पष्ट दिसत होता. आम्हाला बरे वाटले. आमची सर्व गिफ्ट्स त्यांनी त्यांच्या सहाय्यकाकडे दिली. इतक्या गडबड गोंधळातही आम्ही आमच्या ‘वाईल्डलाईफ लव्हर्स’ ग्रुपचा ग्रुप फोटो बच्चन साहेबांसोबत घेतला. ‘बिग बीं’नी कशालाही नाही म्हटले नाही, शिवाय इतक्या गडबडीतही त्यांनी आमच्याशी नीट संवाद साधला.

अमर साहेबांकडून कोल्हापुरी चप्पलची माहिती ऐकताना ‘बिग बी’

बऱ्याच जणांनी त्यांच्याकडे ‘ऑटोग्राफ’साठी काहीबाही वस्तू दिल्या होत्या. “बच्चन साहेब कितीही गडबडीत असले तरी सगळ्या चाहत्यांच्या वस्तू किंवा पेपर्सवर ते स्वतः सह्या करतात, ‘असिस्टंट’ला सांगत नाहीत,” त्यांचे स्वीय सहाय्यकच नव्हे, तर तिथे असलेला त्यांचा सगळा ‘सपोर्ट स्टाफ’ही सांगत होता. आम्ही मनोमन खूष झालो होतो, भरून पावलो होतो. अखेरीस ‘ऑटोग्राफ’ झालेले आमचे कागद आमच्या हातात आले. (त्यासाठी सेटवर स्वतंत्र ऑफिस आहे, जे ‘बिग बीं’च्या ‘व्हॅनिटी व्हॅन’शी जोडलेले असते.) माझ्या ब्लॉगवर माझा वॉट्सॲप नंबर त्यांच्या कार्यालयाने लिहून घेतला. इतक्या मोठ्या माणसाचा सपोर्ट स्टाफही इतका चांगला आहे हे पाहून मन समाधानी झाले.

माझ्या ब्लॉगवर मला प्रत्यक्ष मिळालेला ‘बिग बीं’चा ऑटोग्राफ 

‘बिग बीं’च्या स्टुडिओमधील कार्यालयाबाहेरचा एक क्षण

आता आणखीन विशेष भेटीची गरज नव्हती. आम्ही एखाद्या मिनिटाच्या भेटीची अपेक्षा केली असतानाही आम्हाला जवळपास वीस मिनिटे त्यांच्याशी व्यक्तिगत संवाद साधता आला होता. शिवाय, साडेतीन-चार तास त्यांच्यासमोर बसायला मिळाले होते, त्यांना जवळून पाहता आले होते, काही क्षण अनुभवायला मिळाले होते. आणखीन काय हवे होते?

याला सुवर्णक्षण वगैरे म्हणणेही थोडे कमीच वाटेल. स्वप्नवत वाटतील अशा काही गोष्टी आयुष्यात अगदी अचानकपणे जुळून येतात आणि आपल्या जगण्यातला रस वाढवतात. तशीच ही गोष्ट! 

‘बच्चनभेटी’ची ही ‘इंटरेस्टिंग’ सुफळ संपूर्ण कहाणी वाचकचरणी अर्पण !!!

(ता. क. बच्चन आणि किंग खान ‘माणूसघाणे’ आहेत, ते लोकांशी आपुलकीने बोलत नाहीत म्हणालेला ‘हेल्पर मामा’ परत येताना आम्हाला भेटला नाही, हे त्याचे नशीब! नाहीतर, त्याला योग्य शाब्दिक प्रसाद द्यायला आम्ही मागेपुढे पाहिले नसते. कारण, आधी शाहरूख आणि नंतर ‘बिग बी’ या दोघांचाही मला छान अनुभव आला आहे.)

KBC च्या सेटवर आमचा ‘वाईल्डलाईफ लव्हर्स’ ग्रुप

--------------------------------------------------------------------------

(© डॉ. अमित सुमन तुकाराम पाटील,

एम.बी.बी.एस., एम.डी. (बालरोग चिकित्साशास्त्र),

संपर्क- ८३२९३८१६१५)

(© लेखाचे सर्व हक्क लेखकाकडे सुरक्षित)

(www.dramittukarampatil.blogspot.com)

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------